Μια σκληρή πραγματικότητα αντιμετωπίζουν οι ασθενείς που νοσηλεύονται στην ψυχιατρική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Άρτας, καθώς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τη μεταφορά τους στον τόπο κατοικίας τους μετά το εξιτήριο. Όταν οι ίδιοι δεν έχουν οικονομική δυνατότητα να καλύψουν το κόστος ταξί ή λεωφορείου, συχνά μένουν στο νοσοκομείο για ημέρες ή εβδομάδες, χωρίς καμία στήριξη από το κράτος.
Σύμφωνα με καταγγελίες, το κενό αυτό καλούνται να καλύψουν οι εργαζόμενοι της κοινωνικής υπηρεσίας, οι οποίοι αναλαμβάνουν από την τσέπη τους να πληρώσουν τη μετακίνηση των ασθενών.
Ασθενείς από όλη τη χώρα – Καμία μέριμνα για την επιστροφή τους
Οι άνθρωποι αυτοί δεν επιλέγουν το νοσοκομείο στο οποίο θα νοσηλευτούν. Με εισαγγελική παραγγελία και συνοδεία αστυνομίας, μεταφέρονται σε όποια κλίνη είναι διαθέσιμη, ανεξαρτήτως περιοχής. Έτσι, μπορεί να προέρχονται από τη Δυτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο ή ακόμα και από τα νησιά του Αιγαίου. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ολοκληρωθεί η νοσηλεία τους, καθώς δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός που να διασφαλίζει την επιστροφή τους.
Στην πλειονότητά τους είναι άνθρωποι με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, που επιβιώνουν με επιδόματα ή δεν έχουν καθόλου εισόδημα. Αρκετοί από αυτούς δεν διαθέτουν οικογενειακό ή υποστηρικτικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Ασθενείς «εγκλωβισμένοι» στο νοσοκομείο
Η αδυναμία μετακίνησης δεν επηρεάζει μόνο τους ίδιους, αλλά και τη λειτουργία της ψυχιατρικής κλινικής, καθώς οι ασθενείς παραμένουν σε κλίνες που θα μπορούσαν να διατεθούν σε άλλους που έχουν ανάγκη. Παρά τις εκκλήσεις του προσωπικού, το νοσοκομείο δεν διαθέτει κονδύλια για τα έξοδα μεταφοράς των ασθενών, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου είναι απολύτως αναγκαίο.
Έκκληση για λύση – Να καλύπτεται η μεταφορά μέσω ΕΚΑΒ
Η κατάσταση αυτή προκαλεί οργή και αγανάκτηση στο υγειονομικό προσωπικό. Η Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών καταγγέλλει πως το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει την ασφαλή επιστροφή των ασθενών με τη χρήση ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ζητά επίσης τη δημιουργία κρατικού μηχανισμού που να διαχειρίζεται τη μεταφορά των ανθρώπων αυτών, ώστε να μην αναγκάζονται νοσηλευτές και κοινωνικοί λειτουργοί να πληρώνουν από τον μισθό τους.
Το πρόβλημα δεν αφορά μεμονωμένα περιστατικά, αλλά συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ασθενών, αναδεικνύοντας σοβαρές ελλείψεις στη φροντίδα της ψυχικής υγείας. Εάν δεν υπάρξει άμεση παρέμβαση, η κατάσταση θα γίνει ακόμη χειρότερη, αφήνοντας τους πιο ευάλωτους ανθρώπους στο έλεος της αδιαφορίας.