Μεγάλη θλίψη σκόρπισε στην τοπική κοινωνία η είδηση του θανάτου του αγαπητού συμπολίτη μας και κτηνοτρόφου Σπύρου Λιάτση.

Σπύρος, πρωτοστάτησε και πρωταγωνίστησε στους αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς στην στην περιοχή του Φαναρίου αλλά και σ’ όλη την Ήπειρο.

Απλός, άμεσος και ευθύς στη διατύπωση των σκέψεων, των απόψεων και των θέσεών του, ο Σπύρος Λιάτσης, διακρινόταν για την αταλάντευτη πίστη του, το ασίγαστο αγωνιστικό του πάθος, το ανυπότακτο ήθος του και έχαιρε μεγάλης αναγνώρισης και εκτίμησης στον αγροτοκτηνοτροφικό κόσμο.

Ακούραστος και δυναμικός, ο εκλιπών είχε υπηρετήσει την κτηνοτροφία πάνω από 30 χρονιά στα Βουνά της Ηπείρου.

Όπως μας είπαν οι κάτοικοι της περιοχής: «Η ενεργητικότητα και η δράση του Σπύρου Λιάτση θα λείψουν από τον κλάδο, αλλά και από εμάς, που στο πρόσωπό του, εκτός από έναν πολύτιμο συνεργάτη, βλέπαμε έναν καλό φίλο. Ο Σπύρος με τον τρόπο δράσης του αλλά και με τον τρόπο που έζησε σε όλη του τη ζωή αφήνει παρακαταθήκη και αποτελεί παράδειγμα αγώνα για όλους μας».

Ο αγαπητός για όλους κτηνοτρόφος, είχε δώσει συνέντευξη για τα προβλήματά της κτηνοτροφίας στην εφημερίδα Ύπαιθρος Χώρα.

Διαβάστε την συνέντευξη που είχε δώσει ο Σπύρος Λιάτσης στην Εφημερίδα Ύπαιθρος Χώρα στις 30/10/2016

Ούτε πέντε ούτε δέκα, αλλά 31 ολόκληρα χρόνια ασχολείται με την κτηνοτροφία ο Σπύρος Λιάτσης, που ανδρώθηκε μέσα στα ζώα και, παίρνοντας τα πρώτα 30 «τσάτσικα» (ελεύθερης βοσκής) γελάδια, σήμερα διαθέτει 150 αγελάδες και 300 πρόβατα γαλακτοπαραγωγής.

«Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει από τα χέρια μου χιλιάδες ζώα», δήλωσε στην «ΥΧ» ο κ. Λιάτσης για να προσθέσει: «Τώρα τα πάμε όπου βρίσκουμε λιβάδια. Στην Καστοριά, στην Κοζάνη, στον Πεντάλοφο, στα Γρεβενά. Τα πρόβατα τα κρατάω εδώ, στο Καναλάκι και στα γύρω χωριά, στο Σταυροχώρι, στον Μεσοπόταμο». Η μεγάλη αγωνία είναι κάθε φορά το γάλα. «Είχαμε τη Δωδώνη εδώ, αλλά, όπως πήγαν τα πράγματα, έφυγα. Ευτυχώς, τώρα και για μένα και για τους άλλους κτηνοτρόφους υπάρχει η Ήπειρος. Πάλι καλά.

Οι τιμές, βέβαια, δεν είναι όπως παλιότερα. Τώρα πια “παίζει” μεταξύ 80-90 λεπτών το πρόβειο, ενώ κάποτε ήταν στο 1,05 ευρώ». Λόγω της εμπειρίας που απέκτησε στις δεκαετίες που πέρασαν, κατάλαβε από πολύ νωρίς την αξία της ζωοτροφής που έπρεπε να χρησιμοποιεί. Ενοικίασε, λοιπόν, χωράφια στον κάμπο του Φαναρίου Πρέβεζας και τα καλλιεργεί μόνος του: «Τις μισές από τις καλλιέργειες τις χρησιμοποιώ για τα ζώα και τις άλλες μισές για να καλύπτω έξοδα», διευκρινίζει στην «ΥΧ», προσθέτοντας όμως με νόημα: «Παρότι δεν συμφέρει, το κρατάω όσο μπορώ. Τώρα πια μας υποχρεώνουν να εμφανίζουμε έξοδα.

Πρέπει, λοιπόν, να αγοράζω και να κόβω τιμολόγια. Με τις δικές μου ζωοτροφές, τι έξοδα να παρουσιάζω;». Κι αν υπολόγιζε στις καλλιέργειες για να βγάλει κάποια από τα σπασμένα της κτηνοτροφίας, ο καιρός δεν του τα έφερε όπως θα ήθελε.

Η κακοκαιρία την άνοιξη του ’16 και οι καταστροφές στο Φανάρι έφεραν τα πάνω κάτω. Όχι μόνο σε αυτόν, αλλά σε όλους τους αγρότες που καλλιεργούν στην περιοχή. «Πληρώνω 2.000 ευρώ στον ΕΛΓΑ κάθε χρόνο. Πού είναι όταν τον χρειαζόμαστε;» αναρωτιέται, όπως και όλοι όσοι καλλιεργούν.

Ξαναγυρνάει στα ζώα. Αυτά άλλωστε είναι το μεράκι του. Ακόμη φοβάται την οζώδη. «Πέρυσι (σ.σ. το 2015), έχασα 30 ζώα λόγω πνευμονίας. Ξέρεις γιατί; Έφερναν κάποιοι ζώα ανεξέλεγκτα από το εξωτερικό και την πληρώσαμε εμείς, τελικά, που σεβόμαστε τους νόμους και τους υπόλοιπους Έλληνες». Τα σκέφτεται και θολώνει.

«Ναι, άμα μπορούσα, θα τα παράταγα όλα, αλλά δεν υπάρχει κανείς να αγοράσει ζώα και εγκαταστάσεις που έφτυσα αίμα για να δημιουργήσω. Τα κρατάω, λοιπόν», συμπληρώνει βαρυγκωμώντας, έστω κι αν στη δουλειά πλέον έχει βάλει και τους δυο γιους του.

Ο ένας, 29 χρονών μηχανολόγος, και ο άλλος 25 που έχει τελειώσει σχολή για κρεοπώλες στη Λάρισα. Κατανοεί πλήρως την αξία της μόρφωσης, της εκπαίδευσης στον δύσκολο τομέα της κτηνοτροφίας, γι’ αυτό, άλλωστε, έσπρωξε τα παιδιά του να πάρουν γνώσεις.

Τα 31 χρόνια εμπειρίας στον δύσκολο χώρο της κτηνοτροφίας του δίνουν το δικαίωμα να εκφέρει άποψη. Μια άποψη που έχει μεγάλη αξία για όλους. Ειδικούς και μη. «Ξέρω τι να τους πω, όταν πηγαίνω στην Αθήνα. Πόσο μ’ ακούν, όμως;» αναρωτιέται.

ΥΠΑΙΘΡΟΣ ΧΩΡΑ