Κυριακούλης Μαυρομιχάλης ήταν αδελφός του Πετρόμπεη, οπλαρχηγός, από τις δυναμικότερες μορφές της ελληνικής επανάστασης.
Γεννήθηκε στην Μάνη (Λιμένι Λακωνίας).
Με το ξέσπασμα της επανάστασης συγκρότησε δικό του σώμα και διακρίθηκε αρχικά στις μάχες της Καλαμάτας, της Κορώνης, της Μεθώνης, του Βαλτετσίου όπου ήταν γενικός αρχηγός του ελληνικού στρατού, στην πολιορκία της Τρίπολης κ.α.
Το 1822 ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης κατ’ εντολή του Μαυροκορδάτου πηγαίνει στο Μεσσολόγγι με δυο χιλιάδες Μανιάτες για να ενισχύσει το διεξαγόμενο αγώνα στη Δυτική Στερεά Ελλάδα και Ήπειρο.
Ο Μαυροκορδάτος, που βρέθηκε στη Ρούμελη για να συντονίζει τον αγώνα, φρόντισε να σταλεί δύναμη 500 Μανιατών υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, για να ενισχυθούν οι ανθιστάμενοι στη Κιάφα, Σουλιώτες.
Με 4 πλοία έφτασαν στο Φανάρι της Ηπείρου με σκοπό να ανοίξει δρόμο προς τη Κιάφα και να εξασφαλίσει τον ανεφοδιασμό των Σουλιωτών. Οι Σουλιώτες έστειλαν αμέσως ενισχύσεις, αλλά στις 4 Ιουλίου 1822, 3.000 Τούρκοι χτύπησαν τη δύναμη του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη στη Σπλάντζα (Αμμουδιά) του Φαναρίου με αρχηγό τον Μουσταφάμπεη.
Οι Μανιάτες που δεν είχαν ολοκληρώσει τις αμυντικές τους προετοιμασίες αιφνιδιάστηκαν. Πολλοί οπλαρχηγοί πρότειναν να εγκαταλειφθεί η τοποθεσία.
Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης όμως θεώρησε την υποχώρηση ταπεινωτική και διέταξε αμέσως και μέσα στη νύχτα την κατασκευή ενός ξερολίθινου τείχους 200 περίπου μέτρων μήκους και 1 μέτρου ύψους.
Την επόμενη μέρα 5 Ιουλίου 1822 οι Τούρκοι επετέθησαν εναντίον των Ελλήνων, αλλά καθηλώθηκαν από τα πυκνά πυρά των ταμπουρωμένων Μανιατών. Κατά τη διάρκεια της μάχης μια σφαίρα χτύπησε θανάσιμα τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη.
Να πώς περιγράφει ο Ιστορικός Κόκκινος το δραματικό και ένδοξο τέλος του ήρωα: “Μία σφαίρα βρήκε τότε τον Κυριακούλη εις την μασχάλην. Ο ήρως κατέπεσε και ελιποθύμησε, και κύμα αίματος ανάβλυσεν από την εσωτερικήν πληγήν του στήθους έφθασε εις τα χείλη του.
Οι άνθρωποί του τον μετέφεραν αμέσως εις το οχύρωμα, όπου εκείνος αντιληφθείς το επικείμενον τέλος του, διεμοίρασε τα όπλα του μεταξύ των συμπολεμιστων του, έδωσε εντολή εις τον ιπποκόμον του να πάρη την αιματοβαμμένην ζώνην του και να την παραδώση εις την οικογένειάν του εις την Μάνην και εξέπνευσε“.
Οι πολεμιστές κράτησαν τις θέσεις όλη την ημέρα, αλλά τη νύχτα, λυπημένοι για το θάνατο του αρχηγού τους, έφυγαν για το Μεσολόγγι όπου και έθαψαν το νεκρό ήρωα στον χώρο όπου αργότερα ανεγέρθει το Ηρώον της Ιεράς Πόλης και αποκαλείται “Κήπος Ηρώων”.